பெருமிதம்

பெருமிதம் - எங்கேயோ கேட்ட வார்த்தை மாதிரி இருக்கிறதா... அன்றாடம் நிகழாத/நேரிடாத ஒரு rare feeling. இதை எப்படி உங்களிடம் விவரிப்பது.. இருக்கவே இருக்கிறார் பாரதியார்.

"மெச்சி உனை ஊரார் புகழ்ந்தால், மேனி சிலிர்க்குதடி". ப்ப்ப்ப்ப்பா !! இந்த வரிகளைப் படித்தாலே என் மேனி சிலிர்க்கும்.

விஷயம் இதுதான். மூன்றாவது முறையாக இன்று தசாவதாரம் பார்த்தேன். இந்த தடவை என் அப்பாவையும் அழைத்துக்கொண்டு சென்று பார்த்தேன். சத்யம் தியேட்டர் பால்கனியில் உட்கார்ந்து தசாவதாரம் பார்ப்பது சுகானுபவம். அதிலும் அப்பா ரசிப்பதைப் பார்த்துக்கொண்டே திரையில் என் கமலஹாசனின் அவதாரங்களைப் பார்ப்பது... அது ஒரு வகையான பெருமிதம்.

நெற்றியில் நாமம்; சூப்பர் பஞ்சக்கச்சம்; கம்பீரமான சிண்டு; புஜபலத்துடன் பூமிக்கு அடியில் இருந்து வெளியே குதித்து "அடியேன் ராமானுஜ தாஸன்" என்று சொல்லி அனல் பறக்கும் சண்டையிட்டு "சுங்கம் தவிர்த்த சோழனிடம் கர்வம் தவிர்க்கச் சொல்.. மன்னனுக்குப் பிடித்திருக்கும் பிற தோஷங்களுடன் ப்ரம்மஹத்தி தோஷமும் பிடிக்கும் என்று சொல். அதைச் சொன்னவன் இந்த ரங்கராஜ நம்பி என்று போய்ச்சொல்.... !!" என்று கதவைச் சாத்திக்கொண்டு

"சாந்தாகாரம் புஜக சயனம் பத்மனாபம் சுரேஷம்
விஷ்வாதாரம் ககன சதர்ஷம் மேகவர்ணம் சுபாங்கம்
லக்ஷ்மீகாந்தம் கமல நயனம் யோகிபிர் த்யான கம்யம்
வந்தே விஷ்ணும் பவ பய ஹரம் ஸர்வ லோகைக நாதம்"

என்று சொல்லி ஸ்ரீமன் நாராயணன்மீது பறந்து விழும் ரங்கராஜன் நம்பியின் நடிப்பப் பார்த்து அப்பா "இந்த மாதிரி தமிழ் பேசி நடிக்க வேற யாருடா இருக்கா !!" என்று வியந்ததைப் பார்த்து எனக்குப் பெருமிதமாக இருந்தது.

கமல் கீர்த்திக்கு ஆற்றும் உதவி என் தந்தை கமலஹாசன்
என்னோற்றான் கொல் எனும் சொல்.