அமெரிக்காவில் அவ்யுக்தா

ஒரு சில நொடிகளில் தீர்மானமாகிவிட்டது.. நான் அமெரிக்கா கிளம்பவேண்டியது என்று. அதற்கு அடுத்த நொடியிலிருந்து வயிற்றில் ஆயிரக்கணக்கான பட்டாம்பூச்சிகள் பறக்க ஆரம்பித்தன. பல நாட்கள் சேர்ந்தார்ப்போல், வீட்டைவிட்டு இருந்தது கிடையாது. சமைக்கத் தெரியாது. துணிதோய்த்தது கிடையாது. அனேகமாக புதிதாக வாழ வேண்டிய நிர்ப்பந்தம். எல்லாவற்றையும்விட அம்மா அப்பாவை இனிமேல் சில காலத்துக்கு கம்ப்யூட்டர் திரையின் அந்தப்பக்கத்திலும், செல்போனின் ஸ்பீக்கரின் மறுமுனையில்தான் சந்திக்கமுடியும் என்ற உண்மையை உணரும்போதெல்லாம் அழுகை வந்தது (வருகின்றது). எல்லாவற்றையும் எதிர்கொண்டு கிளம்பிவிட்டேன், அக்கரைக்கு. ஊரே கோலாகலமாக வானத்தில் தீபாவளிக்கோலங்களை பட்டாசுகளில் வரைந்துகொண்டிருக்கையில், புள்ளிகளை இணைக்கும் ஒரு விமானத்தில் ஏறி இனி சிலமாதங்கள் பார்க்க முடியாத சென்னையை, ஜன்னலோர இருக்கை கிடைக்காததால், எட்டிப்பார்த்துக்கொண்டேன். எண்ணங்களை அங்கேயே வட்டமிட வைத்துவிட்டு ப்ரஞ்ஙையில்லாமல் பயணம் தொடர்ந்தேன். பல மணி நேரங்கள், பல மைல் தூரங்கள்..

எல்லாவற்றையும் கடந்துவந்தால், இன்னுமொரு உலகம். நான் பார்த்திராத உலகம்.

இனி.